ใครเล่าเลยจะรู้ว่าความรัก

แม้แรกเจอต่างคนไม่รู้จัก

แต่ปักใจเพียงครั้งเดียว

ติดในใจชั่วกาล

ยามที่เราทั้งสองได้พานพบ

ลบเรื่องราวอดีตที่ร้าวราน

เธอคือความรักแท้

ที่ฉันหามาเนิ่นนาน

แต่ความรักดูเหมือนเลือนราง

ปลายทางไม่เป็นดังใจ

ถ้าจะให้เราพบกันไย

ต้องกีดกั้นเราให้ไกล

กีดกั้นด้วยแผ่นฟ้า

แม้ไกลฉันยินดีจะฝ่าไป

กีดกั้นด้วยภูผาสูงชันลับตาฉัน

ไม่หวั่นไหว

กีดกันด้วยเวลาฉันยินดีรอ

แต่กีดกั้นด้วยชะตา

ฉันคงต้องยอมพ่ายแพ้ใช่ไหม

ใช่ไหม

ในตอนจบสุดท้ายนิยายรัก

มักให้คนห่างไกลได้ย้อนกลับ

กลับมาเพื่อพบเจอ

บอกรักเธออีกครั้ง

แต่ความจริงของฉัน

รักเราคงเป็นไปดังนั้นไม่ได้

พยายามแค่ไหน

ไม่มีทางใดที่เราจะใกล้กัน

กีดกั้นด้วยแผ่นฟ้า

แม้ไกลฉันยินดีจะฝ่าไป

กีดกั้นด้วยภูผาสูงชันลับตาฉัน

ไม่หวั่นไหว

กีดกันด้วยเวลาฉันยินดีรอ

แต่กีดกั้นด้วยชะตา

ฉันคงต้องยอมพ่ายแพ้ใช่ไหม

ใช่ไหม

กีดกั้นด้วยแผ่นฟ้า

แม้ไกลฉันยินดีจะฝ่าไป

กีดกั้นด้วยภูผาสูงชันลับตาฉัน

ไม่หวั่นไหว

กีดกันด้วยเวลาฉันยินดีรอ

แต่กีดกั้นด้วยชะตา

ฉันคงต้องยอมพ่ายแพ้ใช่ไหม

ใช่ไหม

กีดกั้นด้วยภูผาสูงชันลับตาฉัน

ไม่หวั่นไหว

กีดกันด้วยเวลาฉันยินดีรอ

แต่กีดกั้นด้วยชะตา

ฉันคงต้องยอมพ่ายแพ้ใช่ไหม

ใช่ไหม